Verslag TransArd 2011

30-35.nl Transalp 2011 verslag Ard

Heenreis:

10 Juni:
10:00 staan we bij het verhuur bedrijf: en hij staat klaar een sprintertje. Urbo en ik zijn het wel eens, hier past alles zeker in. Snel terug naar Rockanje om alles in te laden en om 12 uur gaan bij mij thuis de laatste reservematerialen erin.
Nog even een tomtom wisselen op de zeeweg en op naar Ubersee. 12:30 vertrekken we uit Rockanje en het verloopt tot in Duitsland redelijk vlot. Vanaf Duisburg hebben we regelmatig file.
Würzburg staat gewoon flink vast, Roman rijdt op dat moment en constateert dat we op zijn reserve rijden. Toch even zweten in de file, bij het pompstation blijkt dat we nog een litertje over hebben. Daarna rijden we weer lekker door en uiteindelijk om 0:30 zitten we aan het bier bij Oom Bart in Ubersee.

11 Juni: Ubersee – Ubersee 0km
Vandaag nog even een rustdag na de autorit, beetje rondlopen in het dorp en wachten tot de anderen aankomen. Op het eind van de middag zijn die er en ’s avonds lekker eten in het dorp. Er wordt door een aantal flink moed ingedronken. Was me het feessie wel weer en onze gangmaker trekt de kar! De wandeling terug blijkt achteraf het beeld van de hele week aan te geven, we regenen helemaal verrot tot aan de appartementen. Goed begin dus. De meesten liggen ruim voor 12-en al op bed. 1-tje is er nog aan het zwemmen in een visvijver…het is immers zaterdagavond.

12 Juni: De 1e Etappe: Ubersee – Dollach 155km / 2500Hm
7 Uur ontbijt, rustig daarna de spullen klaarmaken voor vertrek. Rond 8 uur gaan we op pad. Vooraf geven een aantal al aan dat ze vandaag een treintje erbij gaan boeken. Marcel, Chris, Matthijs, Richard, Han en Fiege zien de lengte van de etappe niet zitten. We starten wel met zijn allen en gaan voortvarend van start. Vanuit Ubersee naar Kossen is nog bekend terrein maar daarna houdt de parcourskennis op. Na ruim een uur belanden we via een fietspad op een grindpad. Een paar km verder is de groep gebroken en wachten we eerst gezamenlijk op Hans en Urbo. De treinreizigers gaan verder want de route splitst toch bijna. Hans blijkt de 1e lekke band op zijn naam te hebben. We rijden hierna lekker door met George, Dennis, Hans, Michel, Roman en ikzelf.
De route is verder prima. Na een km of 95 zijn we in Bruck na een uur of 4 fietsen. Hier hebben we afgesproken een happie te eten. De treinreizigers zijn er al en vertrekken vast voor de beklimming van de Grossglockner.
Na een 45 minuutjes rust en een goede maaltijd gaan wij ook beginnen met de grossglockner. Na een paar km valt het groepje uiteen en ik rij met Dennis naar boven. We kunnen lekker 10km/u blijven fietsen tegen zo’n 10%. Vanaf 2000m is het zicht weg en rijden we in de mist. Nog wat hoger op zo’n 2300m begint het te regenen. Hier wordt het ook erg koud. Bij FuscherTorl is de
eerste top, hierna een stukje afdalen en daarna gelukkig weer even klimmen tot op Hochtor. Samen met Dennis bereik ik de top en we maken nog snel een foto. Het is hier erg koud en nat.

We dalen gecontroleerd in de regen naar het hotel en met wat extra navigatie, omdat de weg naar Dollach was afgesloten, belanden we in het hotel.
Langzaam druppelt de rest binnen, Roman wordt tussen FuscherTorl en Hochtor opgepikt met kramp. Dag 1 zit er voor iedereen op.
’s Avonds happen we lekker de pasta weg en drinken er wat biertjes op. 5 man zijn hier nog op koers George, Michel, Dennis, Hans
en ikzelf.

13Juni: De 2e Etappe: Dollach – Sack 160km / 2400Hm
Weer om 7 uur ontbijt, het weer ziet er niet best uit en een aantal geven aan om de easy route te gaan rijden. Gezamenlijk rijden we tot de splitsing en Hans, Dennis, Buffel, Fiege, Chris en ikzelf gaan door voor de hele route.
Deze gaat vandaag via Huben over de Staller Sattel, een hele onregelmatige klim van zo’n 35km met stukken tot 10% maar ook hele stukken van 1%. Het eerste deel van de route gaat lekker vlot. Het begin van de Staller Sattel breekt het groepje in 2. Buffel en Fiege rijden hun eigen tempo en wij rijden het eerste stuk met zijn 4-en. De laatste 15km van de klim gaat het ongenadig hard regenen. Halfweg de klim zijn Chris en Hans ook afgehaakt en samen met Dennis kom ik zeiknat boven. Tot onze verwondering staat Chris ons daar aan te moedigen. Hij is met een gebroken ketting bovenop de Staller Sattel afgezet door een vriendelijke Oostenrijker. We repareren de ketting en eten wat in het restaurant. Hans is inmiddels ook boven en na een lunch vertrekken we richting Bruneck. Het is op de top zo koud dat we niet eens een fotootje maken. In de afdaling laat Chris lopen, de versleten ketting maakt hem toch wat voorzichtiger. Hans heeft al gelijk laten lopen die verkoos een peuk boven het rijden in de groep.
Samen met Dennis rijdt ik door tot Bruneck en gaan via de aangegeven fietsroute richting de Brenner. Precies bij Muhlbach onder aan de Brenner rijdt de materiaalwagen achterop. Best makkelijk op die grote doorgaande weg een grote bus achter ons. Bij aankomst bij het hotel is de easy groep ook net binnen en kan alle kleding zo goed en kwaad gedroogd worden. ’s Avonds na het eten nog flink wat fietsonderhoud na deze baggerrit.

14 Juni: De 3e Etappe: Sack – Oetz 114km / 2400Hm
7:30 Ontbijt, gaat vandaag allemaal wat trager dus we starten bijna een uurtje later. Het is in eerste instantie toch droog bij vertrek Helemaal soepel verloopt het begin ook niet als we de Brenner op fietsen. Bij de 1e plaspauze heeft Urbo wat klachten over zijn pedalen.
Er wordt even kort naar gekeken maar het idee bestaat dan nog dat hij zich aanstelt.
10km verder ontdekt Buffel iets heel anders, zijn crank zit los vandaar dat zijn pedalen alle kanten op slingeren. We rijden rustig naar de bus en repareren zijn crank.
Het begint nu langzaam toch weer te regenen en een km of 10 verder zijn we weer helemaal nat. Vanaf de top van de Brenner naar beneden is het inmiddels wel droog maar de weg nog niet. We dalen richting Insbruck en net voor de stad gaan we beginnen aan de aanloop van de Kuhtai. Na de eerste hobbel vinden we in het zonnetje een terras bij een bakkertje en gaan eens lekker in de zon
lunchen.
Na de lunch klimmen we verder, halverweg de Kuhtai zit een lastig stuk waar de groep behoorlijk uiteen valt, eerst een km van 10%, daarna een stuk wat oploopt tot zo’n 15%. Dit is ook het waterloo van Richard die hier met knieklachten op moet geven. Het blijft af en toe regenen in de klim maar echt heel slecht wordt het niet. Met George en Dennis kom ik aan op de top. Na de
afdaling begint in Oetz de zon te schijnen en kunnen we lekker na borrelen op het terras. Henk en Eline zijn daar ook en het wordt weer een behoorlijk gezellige avond.

15 Juni: De 4e Etappe: Oetz – Glorenza 165km/2600Hm
Wat een geluk, heerlijk weer als we opstaan en het vooruitzicht voor de rest van de dag is ook goed. Gegroepeerd beginnen we aan het stuk naar Solden, steeds met 1 a 2% omhoog.
De eerste 40km zit er op deze manier lekker snel op. Na een uurtje, net voor Solden staat de bus en de volgauto met Henk en Eline. Even de bidons vullen en wat te eten pakken en we gaan verder. Eline filmt nog even een stel zeikerds voor op you tube.
Dennis heeft wat plannen in zijn hoofd en versnelt gelijk in de eerste bocht. Na al die rustige dagen wil hij een keer knallen, hij gaat z’n gang maar. Die zien we later na de afdaling wel weer. We rijden lekker verder, dit is toch wel een mooie goedlopende klim. Halverwege nog een korte afdaling, vervolgens door naar de top van de Timmelsjoch. Hier wordt het toch wel wat zwaarder, weer ruim boven de 2000m en hele stukken van zo’n 10%. Bovenop weer wat fotootjes en dan afdalen.

Hier was toch vooraf wel voor gewaarschuwd, met hoge snelheden zitten hier toch 2 hele linke tunnels in. 1 Vrije lange(400m), de 2e met verschrikkelijk slecht wegdek. In Moos treffen we Dennis, 20 minuten ligt hij al in een bushok in de zon. We kunnen nog net bij een bakker wat broodjes scoren. Hans valt ook nog binnen en we besluiten met zijn 4-en de rit uit te rijden. Nou nou wat een lol met die Hans, die kent maar 1 snelheid en dat is volgas. Vlak voor Merano moet hij toch weer van het gas, hier loopt het flink op en af. Doordat ik de route langs Merano heb getekend rijden we dwars door de druivenvelden en appelgaarden.
Weggetjes van 1,5m breed, stukken eigenweg en een afdaling van zeker 25%, maar uiteindelijk rijden we aan de andere kant van Merano zo het fietspad op.
Kilometeres lang gaat dat prima tot een km of 30 voor Glorenza, hier veranderd het geasfalteerde fietspad in een schelpenpaadje wat dwars door het Stelvio natuurgebied loopt. Op zich hartstikke mooi maar na een uur of 8 op de fiets wilde we alleen nog maar een halve liter witbier. Na een km of 10 rijden we weer op een geasfalteerde weg via Prato naar Glorenza.

16 Juni: De 5e etappe: Glorenza – Tirano 140km / 3200Hm
Vandaag de dag van de echte Stelvio, een beklimming die er in moest zitten.
1700Hm, 27km klimmen, op de top de kroning tot koning.
Op het gemak vatten we de klim aan, de laatste 15km is zo’n 9% dus lekker op het gemak beginnen. In een rustig tempo rij ik het eerste stuk op met Michel. Net voor de streep van het officiële begin is Hans al weggereden en net na de streep is Marcel hem gaan volgen.
Tot ergens halverwege rij ik met Michel, die rijdt vanaf daar in zijn eigen tempo verder en ik rij rustig verder. Heel veel mensen die mij in het begin inhaalden staan inmiddels al aan de kant. 1-tje maakt nog een praatje, hij is mecanicien bij een fietsorganisatie blijkt, rijdt vervolgens hard door(op een veels te zware versnelling) en een bocht of 4 verder zit hij kapot op een muurtje. Ik blijf rustig verder trappen en het wordt nu toch een stuk zo’n 10%, opeens zie ik Hans en Dop een bochtje voor me. Als ik 2 bochten verder een meter of 100 achter ze zit ziet Hans me aankomen. Hij drinkt nog wat en rijdt gelijk weg bij de Dop. Ik rij rustig met Dop naar boven, maak nog wat foto’s en een km voor de top sluit Dennis ook aan. We stoken Marcel wat op dat er wat geregeld wordt maar dan moet hij ons wel lossen. Hij demarreert op het laatste rechte stuk en gaat met zijn handen in de lucht over de streep. Dennis kan alleen zijn wiel maar houden… en Hans kijkt met verbijstering naar dit tafereel. Hij wordt wegens een valse start gediskwalificeerd en wordt teruggezet naar plek 2. Snel nog een foto op het podium maken, want het is steenkoud daar en het begint ook nog eens steenhard te regenen.

We schuilen ff in een restaurant en Hans stookt de boel op om toch de hele route te rijden.
Uiteindelijk ga ik dan maar met hem mee, de rest blijft zitten en gaat gelijk door naar Tirano. Het eerste deel v de afdaling is een hel, tot de afslag Bormio heeft de wind vrij spel en met het smelt water erbij is het steenkoud. Daarna op de Umbrailpas is het ietsjes beter, halverwege nog een stukje grindpad maar dat hoort er hier bij.In Santa Maria is de weg nog nat maar is het verder droog, vanuit de afdaling gaan we gelijk de offenpas op. Na een km of 2 stoppen we om de regenjassen en armstukken uit te doen. Hier is het zonnig aan het worden.

We rijden gezamenlijk door en bovenop maken we wat foto’s. Hans koopt hier ook nog wat want dit is een plek waar toch verder niemand zal komen. We gaan door naar het tunneltje van Munt La Schera, een bikersbusje waar je fiets naar de andere kant van de berg wordt gebracht. 4km door een smal gangetje. Aan de andere kant sta je gelijk bij het meer van Livigno. Geen auto te zien
hier, mooi rustig stukkie land.En na eerst wat spetters toch weer zon. Helaas rijden we dan onder de rotsen door , door zo’n halve tunnel. Vanuit het dorpje Livigno begint de slotklim voor vandaag, de Passo Folcago. Sjezus wat een klote stuk is dit, een km of 8 maar volle tegenwind en je ziet de weg km’s ver vooruit. Hier doven de kaarsjes toch langzaam. Als we boven zijn volgt alleen nog de afdaling van de Berninapas naar Tirano. Onderweg halen we nog een heel nat pak en zodra we Tirano inrijden is het volop zonnig. We ploffen bij de rest op een terras en drinken een verdiende halve liter.

17 Juni: De 6e Etappe: Tirano – Lecco 160km / 3200Hm.
Voor mij vooraf de koninginnenrit over de Passo San Marco en de Culimo San Pietro.
Eerst nog een km of 50 er naar toe en we rijden gegroepeerd er naar toe, een local wijst ons de weg en dit gaat redelijk fanatiek, achterin de groep zo ernstig dat ze niet meer kunnen zien waar ze overheen denderen en er vliegen dus bidons uit en we scoren 3 lekke banden. Met redelijk veel vertraging staan we in Morbegno aan de voet van de Passo San Marco. Na de lunch, rond
12:45 beginnen we aan de klim. Donkere wolken trekken nu al het dal in, het ziet er niet erg best uit. Samen met George pendel ik naar boven. Af en toe regen en boven zo’n wolk ook weer wat zon. Een km of 3 onder de top begint het feest pas echt, ongekende steenharde regen knalt uit de lucht. De lol is er even vanaf en we zien ook geen pest meer. Op de top nog wel even een foto samen met Hans en George.

Daarna afdalen, we spreken af geen gekke dingen uit te halen. Soms staat er wel een cm of 10 water op de weg. Na een bocht of 10 gebeurd er opeens wat vreemds, mijn fiets remt nog nauwelijks, bij de volgende bocht nog eens proberen en jahoor mijn luiheid betaald zich uit. Mijn remblokken van het voorwiel zijn op. Ik ga een meter of 100 achter de anderen fietsen om ongelukken te voorkomen. Het is een hele lange afdaling en we zijn zeiknat en steenkoud, hier is echt geen gein aan. In Olmo sporen we Dennis op en raken we Hans tijdelijk kwijt. Even later vinden we die terug voor een tunnel waar we niet in mogen. Met wat logica vinden we een mooi fietspad wat ons naar de voet van de slotklim brengt. We worden weer wat warm en als de klim begint scoren we nog net een kop koffie en een broodje. Tis inmiddels een uur of 4. Op het terras vervangen George en ik de remblokken en rijden daarna verder over het mooiste paadje van de gehele week. Lombardije is echt geweldig.

Halverwege zien we een grote witte bus aankomen, het blijken onze busjesmannen te zijn. De rest van de groep wilt opgehaald worden maar dit was niet de beste route(en ze mochten hier helemaal niet rijden). Met nog een paar km te gaan zijn we er dan eindelijk, nog een km of 15 afdalen en we zitten in Lecco.

Met zijn 4-en rijden we uiteindelijk langs het meer naar het hotel. We kunnen nog net een fotootje maken want het begint natuurlijk weer te regenen. Een uur of 1,5 later komt de bus ook terug. De treinreizigers zijn ook in Lecco en zoals Scholten zegt: Volgend jaar gaat hij ook mee interrailen.

De 4 man die de Transalp op de fiets hebben afgelegd!!!!

Met als glorieuze winnaar Hans, 902km / 18000Hm.

Naar de Foto's