Verslag TransArd 2011

• Verslag van de reisleider zelf
• Verslag van Marcel
• Sms'n verstuurd naar de site voor thuisfront.

Verslag van Marcel, King of the Alps

Ubersee

Datum : 11 juni 2011

Na maanden van voorbereiding (een ieder op eigen wijze) en voor sommige een regelmatig bezoek aan de plaatselijke fietsenmaker is het zover: TransArd 2011
Fietsen en bagage worden vakkundig door Ard en Urbo naar unkle Bart gebracht, de overige zullen zich per vliegtuig en trein verplaatsen (voor Hans en Marcel is het vliegen een nieuwe ervaring)
Einde van de middag zijn we bij Bart alwaar we nu compleet zijn.

Voor de avond is er gereserveerd in het plaatselijke restaurant echter het taxibusje wat ons in 2 ploegen zou brengen zet de 1e ploeg af aan de Chiemsee, vervolgens de 2e ploeg bij het juiste restaurant en op naar zijn volgende adres.. niet denken van hmm gaat dat wel goed.

Hier staat zoals bij een ieder die aan de vooravond van een TransAlp staat een pastamaaltijd op het menu als drank een glas water en een glas rode wijn om na een korte maaltijd vroeg te bed te gaan.

Tijdens een Weissbier om te proosten op de TransArd en Ard dwalen de gedachte van Urbo af naar Klimmen-Shelly-Klimmen*

*Noot van de auteur:
Urbo is de avond voorafgaand van de tocht nuchter te bed gegaan; na 100km sloeg de kramp er genadeloos in.. Urbo ziet het een en ander niet los van elkaar.

De halve liters werden dan ook constant aangevoerd, en om het tempo op te voeren vergezeld door de welbekende ‘shotjes’
Resulterend in een stelletje dat na hun voorgerecht hun biezen pakte uit onmeetbare irritatie, en de verbazing bij Chris die dacht “what the f.ck” is dit op de vooravond van een TransAlp notabene maximaal alcohol drinken.

En een blik op http://www.dopingautoriteit.nl had geleerd dat het eten van een kaars geen invloed heeft op de prestaties van een rijder.
Parafine heeft in tegenstelling tot Clenbuterol geen positieve werking.

In de regen naar onze rustplaats gelopen waar een ieder dacht zal dit een voorbode zijn op de week.
 




Ubersee - Dollach

Datum : 12 juni 2011

Na een goede nachtrust zitten we allemaal aan het ontbijt zoals unkle Bart dat kan verzorgen,
Tassen zijn weer ingepakt en de mannen zijn klaar voor een week TransArd.

Traditioneel worden we weggeschoten door Bart en het is koers, gezamenlijk rijden we op tot we op een onverharde weg komen.
Door een lekke band van Hans wordt de groep nu al gesplitst: de mannen die voor de trein kiezen rijden door en de anderen wachten op Hans en Urbo.

Aan de voet van de Grossglockner nemen we nog een pasta maaltijd, en daar gaan we de eerste klim van de week.
Op het moment van afrekenen komt de 2e groep aan; wij besloten toch te gaan rijden.

We hadden besloten om een ieder op zijn eigen tempo te rijden en boven te kijken hoe verder.
Al gauw bleek dat Chris en ik ongeveer hetzelfde tempo rijden en dat we waarschijnlijk de komende week veel in de buurt van elkaar zouden zijn, Fiege reed hier nog voor en de overige zagen we niet mede ook door de bochten en dergelijk.
Hoe hoger we kwamen, hoe dichter het trok; het zicht was echt minimaal.
Bij de kruising stond Chris te wachten en stelde voor om ‘De Edelweisspitze’ op te rijden.
Een extra klim van ongeveer 3 kilometer; maar dan hadden we dat in ieder geval meer gedaan als Ard.
Tijdens de afdaling van de Edelweisspitze is er 1 set remblokken doorheen gegaan, zo tricky was het en wat was ik blij met de winterhandschoenen…
Eenmaal beneden niemand en een zicht van nul!! Om een beeld te schetsen:
Thuis heb ik op Youtube beelden gezocht van de Edelweisspitze, wat blijkt op die kruising staat een waanzinnig groot gebouw deze heb ik niet gezien door de mist.
Dan maar door bocht na bocht in de regen en mist.. Doordat het zicht haast nul was en je daar voor je gevoel helemaal alleen fietst vraag je je af of je nog goed gaat.
Het telefoontje van Fiege met de vraag welke afslag van een rotonde hij moest nemen na 2 tunnels maakte het er niet beter op, ik had maar 1 tunnel gehad? Fiege sluit af dat hij rechtdoor gaat.
Achteraf weet je dat hij mij heeft ingehaald op die extra klim van mij, maar op dat moment dringt dat niet tot je door..
Dan gevloek achter mij; het is Hans, wat een opluchting samen rijden we verder..
Aan het begin van de afdaling naar Dollach hoor ik nog net “..in regen kan ik gvd niet afdalen”.. en weg is hij niet meer gezien.
1 tunnel verder en ik kom bij de rotonde ook maar rechtdoor. In mijn achterhoofd twijfelde ik of het goed was Ard had immers gezegd enkel nog een afdaling naar het Hotel en ik ben nu weer aan het klimmen??
Ik ben al aardig onderweg belt Fiege, “.. je moet bij de rotonde naar links, ik rijdt 1 kilometer voor je..” ik afdalen en ik ziet voor mij een geel en blauw regenjas dat zijn Fiege en Urbo
Als ik er bijna bij bent begint een steile afdaling en ze rijden van mij weg
Hoe kunnen hun nou van mij wegrijden?? Bij een stop blijken het Sjors en Michel te zijn.
Op naar het hotel en een warme choco
Urbo is met bus thuis gebracht, opkomende kramp speelde op, hier doe je niets aan.

Eenmaal gedoucht komen de verhalen van de dag op het terras, is een mooie klim en de regen en mist maken het alleen maar heroïscher.





Dollach - Sack

Datum : 13 juni 2011

Na een stevig ontbijt maken we ons op voor de tweede dag.
Deze begint in de regen met een afdaling naar de splitsing easy en Hard
Ik kies toch voor de easy hoewel ik mij zeer goed voel en gelukkig Sjors ook blijkt zo deze dag.
Het is een mooie route op een zeer goed fietspad naast een snelstromende rivier.
Tijdens de lunch in Dubleck moet Michel helaas in de bus; zijn knie speelt weer op.
Wij vervolgen onze weg blind letterlijk en elke keer moet Sjors ons weer corrigeren:
“.. even opletten jongens, zo moeilijk is het niet, bruine bordjes volgen..”
Onderweg zien we verkeersborden met oa Passo di Gardena, dit roept weer herinneringen op.
Laatste stuk naar het hotel lukt het Urbo om met de enige nog werkende Garmin geen kop te nemen, we komen dan ook van de verkeerde kant aan bij het hotel. De hele dag in de regen gefietst en het enige wat je nog wil is een warme douche. Meelevend vraagt de vrouw aan de balie of wij de hele dag in de regen hebben gefietst: Ja, van 8:00uur tot 17:00uur. Geen sleutel eerst wachten op de reisleider, wat is dit.
Uiteindelijk zitten we toch weer gedoucht aan een Weissbier. Aansluitend nog de fietsen schoongemaakt en waar nodig remblokken vervangen. De ketting van Chris was provisorisch gemaakt door Ard op de Staller Sattel, deze is gelijk vervangen.
Morgen rustdag 114 kilometer met 1 klim.




 
Sack - Oetz

Datum : 14 juni 2011

In een groep rijden we over de Brennerpas, waar Urbo problemen blijkt te hebben met zijn Crank.
Hier blijkt nogmaals de belangrijkheid van de bus; Ard kon deze dus onderweg repareren, anders hadden we een aardige uitdaging gehad.
Aan de voet van de klim nog een broodje en koffie op naar de Kuhtai Sattel. Wat een adembenemende klim (haast letterlijk) is dit.. zo mooi en dan die bochten door de sneeuwgrens.
Hier zag je ook de weerbaarheid van Chris, zou dat komen omdat hij zo’n onderneming al vaker heeft gedaan?
Op het moment bij de tolpost lijkt het alsof hij er volledig doorheen zit, vervolgens rijdt hij weer net zo makkelijk.
Een deel van de groep zat redelijk dicht bij elkaar, maakte voor mij de klim wel makkelijker.
Waar ik verwacht om op de top stoere verhalen uit te wisselen, is er niemand.. dan maar gelijk afdalen.
Halverwege ziet ik de bus staan bij oa Hans die een lekke band heeft.
Met de groep afgedaald naar Oetz.. wat liep deze afdaling lekker.
Bij het hotel aangekomen zaten inmiddels ook Eline en Henk die hier een paar dagen gaan mountainbiken. Na gedoucht te hebben en een welverdiende wiessbier op te hebben, nog even door het stadje gelopen.
Vraag me zo af wat er staat in de dikke van Dale bij genieten: zou dat TransArd zijn of iets anders
Twee nieuwe gezichten op zo’n week, dat doet je wel wat geeft weer een boost om door te gaan
Avond was zeer gezellig op het terras alleen Fiege ging vroeg naar zijn kamer.
Manier van communiceren van de personen die naast hem zaten, hier kon hij zich niet in vinden.

De eerste tegenvaller dient zich aan vandaag:
De Kuhtai Sattel met percentages tot 15% eist de tol van de knie van Richard, hoe zal dit uitpakken
Voor de rest van de onderneming?




Oetz - Glorenza

Datum : 15 juni 2011

Na een zeer gezellige avond op het terras! Met Henk maken we ons op voor de Timmelsjoch, en zowaar beginnen we de voorbereidingen met goed weer.
Richard besluit met de bus te gaan in de hoop dat de knie herstelt voor de Stelvio.
Samen rijden we op naar Solden waar de bus staat en ook de auto met Eline en Henk.
Nog wat eten en drinken en dan maken we ons op voor de klim van de Timmelsjoch.
Zal waarschijnlijk in herhaling vallen maar wat een klim is dit, zo mooi.
Op de top waarschuwt buffel ons voor met name het begin van de afdaling (tunnels) ondertussen plakt hij nog een sticker op het bord.
Voor mij was dit de best lopende afdaling van de week en dat komt met name door het wiel kon houden van Michel. (we zullen niet verder vertellen dat hij rustig aan deed ivm twijfel aan zijn stuur)
Met name de 2e tunnel was angstig, het enige wat ik zag was het achterlicht van Michel voor de rest was het donker en dat met een gangetje van…
In Moos hebben we een pastamaaltijd gegeten onder de lokale werklieden, aparte ervaring
Omdat wij besloten hadden om met de trein te gaan en omdat Dennis al ruim 40 minuten in de zon zit te wachten besluiten zij alvast te gaan.
Dit had wel tot gevolg dat Buffel de gehele middag alleen reed.
Wij vervolgen onze weg en als met nam Michel het op zijn heupen krijgt dalen we als gekken richting het treinstation.. Weet niet hoe het met de rest gesteld was maar ik kon net het wiel houden, god wat ging dat hard. En dan probeer je ook nog te genieten van het uitzicht.
In de spits zaten we in de trein richting Glorenza waar Chris probeerde uit te leggen wat de planning was voor morgen.
Die beste man kon zich niet voorstellen dat we dat in 1 dag zouden doen, twee dagen zei hij constant in zijn beste engels wijzend naar de bergtoppen.. dit baart ons een beetje zorgen.

Als je dan na weer een dag in je hotelkamer komt en je ziet een bad, goh wat is dat lekker en goed voor de benen.




Glorenza - Tirano

Datum : 16 juni 2011

Vandaag is de dag eindelijk!
De dag waar ik naar uit gekeken heb nadat (H)Ard de route gemaakt had met
hier in Passo di Stelvio.
Samen rijden we met Richard jawel naar de voet van de Stelvio en al gauw rijden Hans en ik in een mooi en gelijk tempo omhoog. We passeren diverse kolega rijders en worden met enthousiasme aangemoedigd door de groep van
www.bike-dreams.com
Als we bij de bus staan om de bidons te vullen en wat te eten zien we een paar bochten onder ons
(H)Ard rap naar boven komen.
Hans en ik vervolgen onze weg en al snel trekt het dicht, en allebei realiseren ons dat het uitzicht boven zometeen vrijwel nul is..
Als bij Hans de jeugdige overmoed z’n eigen laat gelden rijdt hij van mij weg op naar 3 typische itiliaanse fietsers die hij nog probeert in te halen.
Inmiddels gaat het regenen en ik rijdt genietend omhoog, laaste paar bochten samen met (H)Ard
Dennis komt er ook bij.
Om de fout van vorig jaar* te doen vergeten wordt ik aangemoedigd om er nog een sprintje te trekken in de stromende regen.
Na beraad is besloten dat de vroege demarage van Hans helaas tot een diskwalificatie leidt, wat mijn persoontje om nummer 1 zet op het ere podium van Coppi.

*Noot van de auteur:
Vorig jaar was ik als eerste boven vanaf zijde Bormio en trots liet ik een foto van mij maken bij het bord. Sta nog na te genieten als ik Buffel aan ziet komen rijden en deze rijdt met een lach van
oor tot oor door.. Wat doet hij nou?
Wat blijkt: ik staat bij het verkeerde bord, 1 bocht onder de officiele top.

Boven Willem gebeld om de webcam aan te zetten zodat hij de helden 1 voor 1 boven ziet komen
Het weer is dusdanig slecht geworden dat ik niet eens na hoef te denken om de Ridley in de bus te zetten, ik durf deze niet af te dalen.. Fiege zal dit voorbeeld volgen.
Als ieder binnen is en opgewarmd nemen we plaats in de bus om af te dalen naar Bormio, waar Urbo en Buffel staan te wachten om naar Tirano te rijden.
Net als wij zoeken ook 2 rijders hun weg want de tunnel van de snelweg is geen optie. De 2 blijken australiers te zijn die rijden van Palermo naar Rome zie www.bike-dreams.com. En zo rijdt ik een tijdje met hun op.. apart toch
Door het tempo van Buffel moeten hun ons laten gaan en wij vervolgen onze weg en deze weg komt onze bekend voor; is dezelfde route als vorig jaar Gran Fondo Marco Pantani.
Uiteraard rijden we naar het bord van de Mortirollo.
Eenmaal op de route hoor ik Urbo roepen “… oh oh..” in de verte rijden 3 locals die uiteraard ingehaald moeten worden door mij, tempo gaat omhoog.
Wij passeren hun, zij ons weer en als ze horen dat we naar Tirano worden we met gebaren gevraagd om hen te volgen.
Zij rijden ons naar Tirano via wegen die je alleen zou kennen als je daar bekend bent en in de stad scheiden onze wegen met een groet Ciao.
Dit is geweldig toch, zo mooi.
Als ook de bikkels (H)Ard en Hans binnen zijn maken we ons op voor een apart diner, wat een beetje moeizaam verliep. Wat een dag.




Tirano - Lecco

Datum : 17 juni 2011

De laatste dag, wat gaat het snel.
Vandaag op het programma een tocht van 160 kilometer met hierin de Passo san Marco om te eindigen met een duik in het Como meer.
Na enige vertraging en een lege Garmin vertrekken we voor de laatste maal.
Het tempo zit er goed in mede door een oud Itiliaans baasje die ons naar de voet van de Passo san Marco zal rijden. Hij weet hier elk hobbeltje in de weg aan te wijzen.
Op de aanloop naar de klim wordt er 3 keer lek gereden, en als dan ook Dennis het nog op zijn heupen krijgt om even vol door te trekken hang ik op het elastiek.
Met z’n allen een broodje gegeten aan de voet van de klim, en daar gaan Passo san Marco volgens (H)Ard een klim die er in moet zitten.
Ik rijdt samen met Hans op door kleine dorpjes met en machtig mooie uitzichten, als we een eind op weg zijn trekt het aardig dicht en begint het te regenen.
Na even gestopt te zijn om een bidon te wisselen halen Sjors en (H)Ard mij in, op dit punt begint het aardig door te regenen.
Ik hoor ze nog roepen als ze een bocht om gaan; het enige wat ik denk in de stromende regen is een warme koffie op de top van de Passo san Marco.
Eenmaal boven is er helemaal niets: geen restaurant, geen bus, geen (H)Ard, Dennis , Hans of Sjors helemaal niets.
Verkleumd trek ik mijn natte armstukken, en natte winterhandschoenen aan en dan moet ik afdalen in de stromende regen met zicht nul.
Dit is voor mij een van de engste afdalingen die ik in mijn roemruchte carriere heb gemaakt en dan ook nog mijn voorrem op dreigt te raken zakt de moed in de schoenen.
Op dit moment heb ik het zo koud dat mijn frame lijkt te bewegen door het trillen, en het gevoel in mijn handen wil ook niet echt meer.
Uit wanhoop probeer ik hugo te bellen als Chris aan komt rijden, deze meldt dat Fiege er ook aan komt. Met zijn drieeen dalen we rustig af.
Als er dan een ambulance met sirenes hard omhoog rijdt wetende dat er niemand op de weg is dan 2 motorrijders en je maten die op dat moment niet te bereiken zijn breekt het moraal. Ik kan niet meer verder.
Als gelukkig de groep compleet is en eigenlijk iedereen op dat moment het zelfde denkt gaan we op zoek naar een trein om naar Lecco te gaan.
We eindigen in een troosteloos cafeetje tot op het bot nat, en dan dringt het tot een ieder door
Hier eindigt de TransArd 2011

De ware helden zijn (H)Ard, Dennis, Sjors en Hans die Lecco hebben gehaald, petje fietshelm af




Bellagio

Datum : 18 juni 2011

Het enige wat ik hier over kan tiepen is dat mijn levensverwachting met 10 jaar is afgenomen, of ben ik in 40 minuten 10 jaar ouder geworden.. ik weet het niet.

Een oud Rozenburgs spreekwoord luidt:
What happens in Bellagio stays in Bellagio

Nawoord

TransArd
TransArd 2011 was voor mij een ervaring die met een botte beitel in het koppie is gegrift.
Om met 14 man te starten bij unkle Bart en te eindigen in Lecco.
Een ieder heeft zijn momenten gehad, maar als je dan ’s avonds fris en fruitig aan een weissbier zit
Dat doet goed.

(H)Ard
Als je vanachter je PC
Zo’n route kan maken als de TransArd en het enige “vuiltje” zijn 2 onverharde wegen, hotels en eten kan regelen waar het enige “vuiltje” een receptioniste is die volgens de regels werkt:
Dan kan ik alleen maar tiepen Hulde

Hans
De enige samen met (H)Ard die de TransArd al rokend heeft uitgereden, en dan te bedenken dat degene is met klimervaring.. De Heinenoordtunnel is het hoogste wat die heeft gereden voor de tocht.

Chris
De man die heeft gezorgd dat de mogelijkheid van het openbaar vervoer geopenbaard werd, en voor sommige ook zorgde voor de rustfactor

Ik benieuwd wat (H)Ard voor ons in petto heeft voor 2012 ik hoop dat zijn uitspraak al weer vergeten is daar in Lecco “.. het kan altijd gekker..”

Sjors – Urbo – Fiege
Zijn de enige van de gehele club 30-35 die de cirkel rond kunnen maken!
2010: Rockanje – Ubersee
2011: Ubersee – Lecco
2012 Lecco – Briancon
2013 Briancon - ?

Sjors
Is op dit moment de enige van de club 30-35 die de cirkel rond kan maken, maar wat het nog heroïscher maakt:
Hij is ook de enige die op dit moment alles nog gefietst heeft!!

Mannen bedankt en tot TransArd 2012 !!!

 

Naar de Foto's