Vasa TransAlp 2009

Zondag, 13 September 2009
Vandaag op naar de TransAlp, om 5 uur het wekkertje en via Nijmegen, om mijn carpoolgenoot Hennie op te halen, naar Leutasch(Oostenrijk).Gelukkig ligt de halve autobahn in gruzels dus door wegwerk enorme files, 2 uur later dan gepland komen we aan in Leutasch.     Het infiets rondje met GPS-training is al begonnen dus helaas, vandaag geen km's. Tot mijn geluk gaat het regenen, wat niet het laatste buitje zal zijn deze week, en zit ik lekker aan de bar de Vuelta te kijken.

's Avonds bij de aftrap van de TransAlp blijkt er een grote groep van 1 fietsploeg te zijn... De 'Lossers'..11 man ut Twente, verder nog 8 eenlingen. Om de hoofdrolspelers in mijn verhaal vast voor te stellen van links naar rechts: Jim(de man van de eerste valpartij), Evert(niet tegen de druk bestand), Linda(getest op doorzettingsvermogenen niet gekraakt), Arno(1 van de Schnitzelmannen), Monique(dur een rukkajjenaar de Manghenpas op gepraat) en roomie Chris(God bless N'Kufo).

Chris, had ut Rukkajje kunnen komen	Evert, mental coach...en net niet	Jim, hier alweer in betere tijden na zijn valpartij op dag 1.
Arno, ff plassen...jasje aan, armstukken uit, jasje uit, beenstukken aan...6 ochtenden.. :)	'Buttocks' Linda...vaak gespreksonderwerp...maar wel een topper!	Monique, als een tijger zette ze d'r tanden in de Manghe!
Carpool Hennie, pech hield hem van de Manghen.	De 'Lossers', een hele toffe groep fietsers ut Twente!	Theo, hier op dag 1 rijd hij al met gebroken ribben.. na een val op dag 3 lijkt het over te zijn voor hem. Uiteindelijk fietst hij alle 'echte' passen met ribbreuk...respect!

Maandag, 14 September 2009 Etappe 1 Leutasch – Nauders 123km 2600Hm 5:21
 
De eerste dag start met regen, tis baggerweer en met een graad of 13 ook koud in de afdalingen. De extreme groep start samen met de sportgroep, gelukkig rijden we direkt uit de start fout zodat we meerdere malen in de eerste km’s stoppen om te kijken wat de goede weg is. Van Leutasch naar Reutte is een erg drukke weg en in een autotunnel, waar de gps-route doorheen loopt is door een rem actie al de eerste valpartij. Jim ligt gelijk op de grond en valt zijn borst op het stuur. De schade is: gekneusde ribben en beide knieen open. Voor hem betekent dat een vroegtijdig einde later op de dag op de Pillerhohe.

Hierna wordt er meer afstand gehouden en rijden we eerst rustig de Holzleitensattel op. De groep breekt in stukken en dat rijd een stuk veiliger. Het tussenstuk naar de Pillerhohe gaat weer gegroepeerd. Op de Pillerhohe valt het definitief uit elkaar. Samen met Chris, Evert en Arno rijden we naar boven. Op de top is het werkelijk steenkoud en we gaan snel verder in de afdaling.

Beneden duiken we rap een bikers barretje in. Even een warm bakkie en wat eten. De volgende klim zou de Spiss moeten zijn. Vooraf was de waarschuwing dat het door mos glad kon zijn en mijn 2 metgezellen zien het niet zitten om daar nog risico’s te nemen. Chris rijd inmiddels weer in de andere extreme groep. We vertrekken voor het laatste stuk naar Nauders. Net voor de Spiss rijden we achterop de andere extreme groep. De meeste pakken alleen nog de Norberthohe.

De Norberthohe is een mooie geleidelijke klim naar Nauders. Boven volgt een korte afdaling naar het dorp en  een warme douche. Uiteindelijk blijken 3 man toch de Spiss te hebben gereden.

’s Avonds is ons de grootste Schnitzel van Oostenrijk belooft en dat zullen we weten.
 

Dinsdag, 15 September 2009 Etappe 2 Nauders – Prato alo Stelvio 130km 3000Hm 6:24
 
’s Ochtends is het dus raak. Onze buurman Arno laat het aan alle kanten eruit lopen en ook Chris, mijn roomie, geeft aan niet helemaal lekker te zijn. Tijdens het ontbijt barst het ook bij mij los en met zijn drieen zijn we verantwoordelijk voor zo’n 15 toilet bezoekjes. De hele 1^e verdieping in het hotel stinkt naar stront en de geluiden vanuit de wc klinken over de hele gang. Nog even wat ramen open gezet om iedereen mee te laten genieten.

Maar ja, er moet natuurlijk wel gewoon gefietst worden. Door de valpartijen is besloten in kleinere groepen te gaan en dus ga ik samen met Arno en Evert richting de Reschenpas na de afdaling van de Norberthohe. De temperatuur is zo’n graad op 10 graden maar het is droog en af en toen prikt er een zonnetje doorheen.

De eerste 50km gaan naar omstandigheden nog aardig, rijd het hele stuk op kop met de gps. Het valsplat gaat me redelijk af vandaag. Zo kom je zonder moeite op de Reschenpas. Na zo’n 55km begint dan direkt de Ofenpass. Een steil begin waarop gelijk duidelijk is dat er niet veel energie in het lichaam zit. Dan maar gewoon eigen tempo vandaag. Een paar minuten na Evert en Arno kom ik op de top. Het begint inmiddels te regenen en we dalen heel snel af naar Santa Maria, aan de voet van de Umbrailpass.
Hier wordt eerst gegeten in Hotel Stelvio, ik krijg met moeite een broodje erin maar tot mijn vreugde gaat er in ieder geval niets meer uit.

Vanuit het dorp gaat het direkt heel serieus omhoog, zo’n 11% is het begin van de klim. Het middenstuk is niet geasfalteerd en rijd je in het grind. Heel veel energie heb ik niet en op een rustig tempo rijd ik naar boven. Geen moment forceer ik om het lichaam niet gelijk al verder te slopen. Het zonnetje schijnt aan deze kant regelmatig en het lijkt erop dat ik toch van vandaag kan genieten.

Een minuut of 10 na de andere 2 kom ik rustig boven. Dit is echt een hele lastige onregelmatige klim. Voor mijn gevoel een van de lastigste die ik tot nu heb gereden. De afdaling van de Stelvio naar Prato is fenomenaal. Het eerste deel heel technisch en lekker veel sturen en remmen. Het 2^e deel is snel, gemiddelde snelheden liggen hier op zo’n 75km/hr. Uiteindelijk een gemiddelde daalsnelheid van boven de 50km/hr.

Wat een dag, door de racekak een ernstig energie tekort en daardoor toch op dag 2 al diep in de reserve's moeten tasten. Dag 3 gaat brengt de Stelvio vanaf de klassieke kant en hopelijk gaat dat beter.

's Avonds in Prato vallen Ansj en George het hotel binnen en horen van de heerlijke stront verhalen.  George rijdt morgen mee vanuit de start de Stelvio op en doordat ik toch ernstig zwak ben hoop ik maar dat ik een beetje in de buurt kan blijven.

Woensdag, 16 September 2009 Etappe 3 Prato alo Stelvio – Leifers 166km 3000Hm 7:50
Vandaag moeten we vanuit het hotel direct de Stelvio op zo'n 27km tot de top, lijkt zo vroeg op de morgen een beetje nare klim....en na de strontrace van gisteren moeten we maar zien hoe het allemaal gaat lopen. Georgie is lekker op tijd en kan vandaag meegenieten van de Stelvio. Het is heerlijk weer, een graad of 13 en regen... perfect dus voor een windstoppertje en ik laat het regenjack lekker in de tas...veels te warm vandaag.
Mijn extreme-genoten Evert en Arno durven vandaag niet en dus gaan Georgie en ik met de 'Lossers' mee... we gaan met z'n 8-en van start, Theo is stiekem al vertrokken om de wachttijd op de top te beperken.

Met de hele groep beginnen we aan de klim, het is niet koud maar wel flink vochtig. Op de iets steilere stukken valt de groep uit elkaar. George en ik rijden rustig eigen tempo en lopen langzaam uit op de rest. De laatste 14km van de klim is 8.5% / 9%, op een kilometer op 7 van de top wordt ons ritme gebroken door een stoplicht. We moeten wachten en nog 3 Lossers sluiten daar later bij. Hierna vind ik wat lastig mijn ritme terug maar waar ik flink blij mee ben is dat de energie weer terug lijkt in het lichaam, na de racekak van de dag ervoor.

Maarten klimt nu lekker mee en neemt een bochtje voorsprong op ons. Hij blijft net voor ons tot de top, George en ik zijn in 2:20 vanuit het hotel boven. Snel wat foto’s maken van George, het is steenkoud daarboven. Net boven het vriespunt. Hier komen de heroische verhalen dan ook vandaan.

Sjors daalt de Stelvio weer af….. hij heeft het zo koud dat het warme vocht uit zijn lichaam toch over de handen gesprenkelt moet worden wat vreemde blikken van motorrijders oplevert. Beneden aangekomen krijgt hij het zelfs in de sauna niet gelijk warm en moet meerdere warmwater baden nemen om op te warmen.

Ik heb zelf dunne handschoentjes bij me en heb niet heel veel last van de kou in de afdaling. Beneden komen wij weer in Santa Maria, de afspraak is om op elkaar te wachten in hotel Stelvio. Binnen warm ik echter niet op en begin toch ook onkontroleerbaar te rillen. Na een minuut of 10 volgt Maarten als eerste, daarna de rest op Theo na. We worden goed verzorgt, de serveerster gaat onze spullen in de droger weer draagbaar maken…super dus!

Als laatste komt Theo binnen samen met een Duitse vrouw, hij is gevallen in de afdaling en ze wil met hem naar het ziekenhuis. Gelukkig is hij flink eigenwijs en wijt zijn pijn aan een val van vrijdag, een trainingsrondje waarin hij met zo’n 80km/hr is gevallen. We regelen via Gijs(de reisleider) dat hij wordt opgehaald.

Na het eten rijden we verder, ruim 2 uur verloren met de ongeluk. De 2^e klim van de dag volgt…….pfffffff na de Stelvio hakt alles erin maar dit slaat alles.

De Tanas heet het ding, die zijde die wij vandaag beklimmen heeft stukken van 12-15% we harken omhoog. In de afdaling zie ik Harry(Losser) de verkeerde weg nemen, ik duik achter hem aan en na een paar km staat hij langs de kant. Samen rijden we terug naar de route, de rest is al door en km’s lang rijden we met zijn tweeen in de wind. Net voor de 100km zijn we terug. Er vind even overleg plaats met teamcaptain Freddy(Losser), we besluiten om een kortere weg terug te nemen. We rijden inmiddels al ruim 5uur in de regen en kou. De meeste zijn al redelijk op het eind van hun latijn. Ik neem hele lange kopbeurten voor mijn rekening, stukken van ruim 10km met een enkele km rust ertussen. Ik rijd gemiddeld met zo’n 35km/hr op kop. Dit is bar, het is gestopt met zachtjes regenen en de laatste 2 uur rijden we in de stromende regen.

Het laatste uur wordt het donker en uiteindelijk komen we rond 8 uur binnen in het pikdonker. We zitten er allemaal doorheen. ’s Avonds horen we dat Theo de volgende ochtend toch naar het ziekenhuis moet, veel van de extreme rijders geven aan de volgende dag een kortere route te gaan nemen.

Tegen middernacht wordt er weer druk gesleuteld in de garage, de fietsen hebben het zwaar te verduren.

Donderdag, 17 September 2009 Etappe 4 Leifers – San Martino 114km 3200Hm 6:08
Bij het wakker worden schijnt er een mooi zonnetje op de bergtoppen, halfbewolkt wordt het maar de temperatuur gaat er vandaag al uit komen, zo’n 20 graden wordt het vandaag.


Het is vandaag de koninginnen etappe, 3200Hm in 111km. Ons extreme ploegje is weer compleet met Arno en Evert, verder sluiten Chris en Linda zich aan om deze etappe rijden. Dit zou een van de mooiste etappes moeten worden.

Vanuit Leifers kunnen we lekker warm rijden, na ruim een km of 10 komt Gijs ons ook nog vergezellen. Na 18km begint het feest, eerst een aantal km’s rustig klimmen tegen zo’n 5-6% vanaf zo’n 250m. Daarna volgen stukken van 15%-18%, dit duurt bij elkaar toch zo’n 4 km, de laatste paar km is nog zo’n 8-9%. Dit is een stevig klimmetje om warm te worden. Ik heb ondertussen wat foto’s gemaakt onderweg, Arno zit ervoor en Evert,Chris en Linda erachter. De verschillen zijn niet groot en na een slok drinken en een hap sportreep gaan we samen met Gijs verder. Zo’n 30km vals vlak, beetje foto’s schieten, Gijs filmt nog wat en rijdt vanaf 50km een andere route.

Wij gaan verder en na een ruime 60km is het tijd voor Pizza. In Moena gaan we lekker op een terras hangen en gooien een pizzaatje in de trog. Als we verder willen blijkt ons aller Linda ook nog een lekke voorband te hebben, aan het werk dus. Chris en ik lopen vervolgens vuile handen op terwijl de andere nog even in de zon liggen… bedankt he! Evert en Arnold.

Hierna komt vanuit het dorp de Passo del Pellegrino, een onregelmatige klim met stukkenvan 12% maar ook lange stukken van 4-5%. Ik rijd samen met Evert naar boven rustig pratend, Arno vind het gezelliger alleen en blijft er 100m voor rijden. Boven schieten we weer naambord foto’s …inmiddels een begrip in deze groep. Hierna volgt een hele snelle afdaling, helaas staat de wind hier vol tegen en dus hier geen noemenswaardige max. Halverwege de afdaling moeten we de ‘Valle’ op…. Evert gaat deze klim zich wel herinneren….na een paar kilometer zuigen en pijpzeiken van mij en Chris is die het zat en rijd tegen z’n max deze klim op…. Wij volgen op gepaste afstand.

Zoals afgeproken ligt de bolletjes trui op de Passo di Rolle… je moet wat verzinnen onderweg. Boven op de Valle begint het opeens steenhard te regenen, Linda is als laatste net droog binnen. We wachten de bui af en dalen rustig af op de natte weg. Halverwege is die al droog, in dit dal regent het dus niet…toppie. Onderaan de afdaling gaan we links en beginnen direkt aan de slotklim. Chris wil de bollentrui en zal er alles aan doen om Evert te lossen. Zij rijden aan de voet direkt weg bij de rest. Arno praat Linda er doorheen en ik zit daarachter. Even wat eten, vervolgens wat foto’s…. vooraan zie ik Evert kraken en Chris gaat voluit door. Ik rij naar Linda en Arno, zie in de verte Evert er hard af gaan en plaats een jump. Binnen een km rijd ik het gat naar hem dicht, begin direkt weer te zuigen….en zie hem opgeven….mooi! Volgende jump brengt me richting Chris…. Hier moet het gas erop want die trapt echt door. Op 3,5km voor de top neem ik de kop over, ik ga me helemaal opofferen om Chris in de bollentrui te krijgen. In de eindsprint schakel ik mis…… en heb net tijd om foto’s te maken van de finish… Evert is er goed in genaaid en ’s avonds hebben we dikke pret bij de foto’s,

Het verdere nieuws van de dag brengt dat Theo toch wel degelijk zijn ribben heeft gebroken…..vrijdag….en dus al 3 etappes daarmee rond reed .. natuurlijk wel op de extreme.

Vrijdag, 18 September 2009 Etappe 5 San Martino – Spera 137km 3600Hm 7:21
Heerlijk weer vandaag, beetje fris op zo’n 1500m hoog maar veel blauw in de lucht. We hebben dezelfde ploeg als gisteren aangevuld met Hennie. We beginnen met zo’n 20km afdalen en ja na zo’n 15km in vogelvlucht hebben we een pech geval. Hennie heeft lek 1 te pakken voor vandaag. We wachten allen en 15 minuten later kunnen we verder.

We klimmen eerst terug naar zo’n 1000m, Passo Gobbera heet die klim, heel gemakkelijk en bijna gegroepeerd rijden we  naar boven. In de volgende afdaling trek ik het hele spul uit elkaar, ff lekker knallen. Linda volgt in de afdalingen al heel de week als 2^e, Evert daar weer achter. Beneden aangekomen rijd ik gelijk verder, ik zie wat mensen op de hoek stoppen maar zo blijven we theekransen. Rustig gaan we met 4 verder, Jim en Arno zijn aangesloten bij Linda en mij. Aan de voet van de Passo Brocon wachten we even. Nog niks, na een kwartier sturen we Linda vast naar boven we bellen en horen dat Hennie nog niet beneden is in de afdaling. Jim en Arno gaan ook de Brocon op en ik rijd terug om te zien wat er aan de hand is. Na wat heen en weer gebel weten we Hennie te bereiken, lek 2 in de afdaling hoor ik van Chris en Evert. Ik bel hem nog een keer, we wachten nu bijna een uur. Buiten band en remmen zijn kapot en ook een slag in zijn wiel. We dreigen met zijn allen nu de Manghen Pas te gaan missen.

Ik regel dat Hennie alleen door gaat na fietsreparatie en wij vertrekken direkt. Toch rijden we rustig de Brocon op. De anderen zitten allang boven maar we weten dat we krachten moeten sparen voor de Manghen pas. Na ruim een uur zijn we op de top, de rest heeft eten besteld en wij happen snel wat mee. We gaan snel de afdaling in want er is al tijd zat verloren. Na een lange afdaling komen we uit in Spera, we rijden langs het hotel en volgen de weg die we later terug moeten….. pfffff dat wordt wat een soort Thier de Coo alleen 2 keer zo lang.

Onderweg naar de Manghen gooit een boertje nog appeltjes over het hek naar ons, heerlijk vers… alleen klimmend eten valt toch wat tegen.

Dan begint de klim…. Rustig vanuit het dorp aan een 4%. Linda zit erdoor…. 2 dagen extreem is wat te gek geweest. Omdat ik haar heb overgehaald de extreem te fietsen besluit ik haar te helpen in de klim. We zien alleen Chris in het begin nog even…die is er slecht aan toe na de grappa van gisteren..waar eerder die dag twijfel was weet hij dat hij het haalt vandaag.

Samen met Linda rijden ik gestaag de klim op, Na zo’n 4km zien we Monique zitten. Die blijkt te hebben opgegeven… ze heeft iedereen al ingelicht dat ze terug gaat. En wat 10 ‘Lossers’ niet lukt…. Ik praat haar weer op de fiets. We gaan het gewoon weer wat bochtjes proberen, een dialoog van mij volgt. Zo’n 2,5 uur in deze klim praat ik aan een stuk… met af en toe een antwoord… de afleiding is groot genoeg om te blijven trappen. En zo luid mijn lijfspreuk: Als je blijft trappen kom je vanzelf boven. En dat gebeurd dus ook, de laatste 11km is voor de dames een worsteling beide zitten er volledig doorheen maar door het gelul hebben ze verder geen tijd om aan opgeven te denken. Er komen ‘Lossers’ al terug naar beneden, Maarten de vriend van Monique is echt stomverbaasd als hij haar een km of 4 voor de top voorbij raast.

In de laatste km rij ik weg bij ze en kan hun finish op de Passo Manghen op de foto vast leggen. Ze hebben beide een prestatie van formaat geleverd.

In de afdaling wordt echt gereden, ik vlieg op stukken volle bak naar beneden… de teller zit continue tegen de 80. Met Linda en Chris zitten ik een behoorlijk stuk voor de rest. De Spera is nu de laatste klim van de dag, 3km aan zo’n 15%...stukken boven de 20% pffff kwestie van harken en dan een warme douche.

Oja, Theo heeft deze dag ook nog even gefietst....Hij is met gebroken ribben onder het genot van pijnstillers even de Manghen Pas opgefietst....die Twentenaren sporen dus echt niet...

Zaterdag, 19 September 2009 Etappe 6 Spera – Riga del Garda 103km 1900Hm 4:49
Vandaag de laatste etappe, na lekker lang te hebben nageborreld gisteravond op het buiten terras. We moeten over de Kaiserjagerweg naar het Gardameer.

De laatste beklimming van de Passo Sommo is geschrapt. Dit wordt dus een uitfiets dagje. We rijden op het gemak naar het begin van de klim, tijd zat vandaag dus eerst een capucino in het zonnetje……

Daarna de Kaiserjagerweg op, de eerste km’s zijn niet zo moeilijk…ik zit helemaal achteraan en maak wat foto’s. Lijkt me leuk een ieder nog in de beklimming te fotograferen en ga proberen naar voren te rijden. De klim is inmiddels al behoorlijk steil, zo’n 10%. De meeste van onze groep kan ik nog leuk in klim op de foto zetten, helaas is Arno net wat eerder boven. De laatste 6km heb ik rond mijn omslagpunt gereden… voelt lekker op de laatste klim van de TransAlp.

Hierna een glooiend stuk en in die 20km gaat het toch regenen, niet te zuinig. Net voor de afdaling is het weer droog, daar zit een eettentje… we moeten natuurlijk nog wel ff theekranzen. De inwendige mens wordt versterkt(met een soort vetballen) en dan de mooiste afdaling van de hele transalp…. Helaas rijden we in een file…. Balen..

Na een km of 65 zijn we beneden en is het nog 40km uitfietsen… Chris en ik op kop en een steady pace naar het Gardameer. Daar aangekomen kunnen we zo het meer induiken.

Dit was tot nu toe mijn meest fantastische fietservaring!!!

Bijna 800km en 17500Hm in 6 etappes.

Een fantastische week, mede dankzij de groep. Er was een supersfeer en ondanks het K*Tweer is er totaal geen gezeik geweest.

Jim / Arno / Evert / Linda / Chris / Hennie en de 'Lossers' hebben het een week met me uitgehouden....ook een prestatie van formaat!

 

Naar de Foto's